Tytuł trochę prowokacyjny. Przez wiele lat bowiem ENIAC faktycznie był uważany za pierwszy komputer w pełni elektroniczny. Trwało to do 1975 roku, kiedy to światło dzienne ujrzało kilka innych projektów, które równie dobrze także mogły pretendować do tego miana. Ale o tym za chwilę.

2 października 1955 ENIAC, czyli Electronic Numerical Integrator And Computer, uważany za pierwszy w pełni elektroniczny komputer w historii został odłączony, po 11 latach działania.

ENIAC został skonstruowany w latach 1943 – 45 przez J.P. Eckerta i J.W. Mauchly’ego na Uniwersytecie Pensylwanii. Jego konstrukcja była bardzo innowacyjna, posiadał właściwość przetwarzania równoległego oraz oddzielne funkcjonalnie moduły jednostki arytmetycznej i pamięci. Konstruktorzy ENIAC-a opierali się w dużej mierze na konstrukcji Atanasoffa i Berrego, konstruktorów komputera ABC, zbudowanego w Iowa State, który także pretenduje do miana pierwszego w historii. Eckert i Mauchly swoją konstrukcję jednak opatentowali pozbawiając ich jednocześnie palmy pierwszeństwa. Atanasoff walczył przed sądem wiele lat, aż w końcu, w roku 1973, sąd federalny unieważnił patent ENIAC-a i przyznał, że wynalazcą komputera był Atanasoff.

W roku 1975, po odtajnieniu danych brytyjskich, na światło dzienne wyszedł jeszcze jeden projekt. Komputer o nazwie Colossus oraz niemiecka konstrukcja Konrada Zussego, które także pretendują do miana pierwszych. Projektem Colossus kierowali Max Newman i Tommy Flowers, uczestniczył w nim również Alan Turing. Zbudowany został w 1943 roku w brytyjskim ośrodku kryptograficznym Bletchley Park. Konrad Zusse z kolei znany jest z budowy maszyn z1, z2 i z3, ale wszystkie zostały zniszczone w trakcie wojny. Model z4, skonstruowany w latach 1942 – 45 częściowo się zachowała i została na powrót uruchomiona w roku 1950 i używana na Eidgenössische Technische Hochschule ETHZ w Zurychu do obliczeń naukowych.

Wracając do ENIAC-a. Miał on masę ponad 27 ton i był wyposażony w blisko 18 tysięcy lamp elektronowych. Zajmował powierzchnię 140 metrów kwadratowych, nie miał pamięci operacyjnej i był programowany początkowo przez przełączanie wtyków kablowych. W późniejszym okresie za pomocą kart perforowanych.